Hieronder staan foto's van Jaap Boreel van maritieme en andere militaire oefeningen. De toelichting daarbij is van hemzelf. Klik op de foto's om ze te vergroten (copyright foto's en tekst: Jaap Boreel).

Om op volle zee lichte lasten of personen van het ene schip op het andere te zetten bestaat de zogenaamde procedure Lichte Lasten, ook wel bijgenaamd "Operatie Theezakje"! Van het ene schip wordt een kabel overgeschoten, die via katrollen met vereende handkracht op spanning wordt gehouden en/of gevierd, al naar gelang de bewegingen van het schip. Met een soort katrol en hangend in een sling kan dan een persoon worden overgetakeld. Ook de "Doc" werd zo overgetakeld. Ongelofelijk spectaculair, omdat de golven, als een soort Coloradorivier, onder je door stuiven.

De naam "Operatie Theezakje" slaat op het geintje dat de bemanning soms uithaalt met bijvoorbeeld de dokter of andere nietsvermoedende nieuwkomers. Men laat dan bewust de lijn iets te veel vieren, waardoor degeen die aan de kabel hangt dan met z’n benen de golven raakt!

Dit geintje schijnt ook ooit met wijlen Minister van Defensie, Relus ter Beek, uitgevoerd te zijn, die een bezoek aan een marineschip maakte. Of hij er ooit is achtergekomen dat hij toen een beetje gedold werd laat ik maar in het midden!

 Hr. Ms. Karel Doorman met daarachter Hr. Ms. Willem van der Zaan tijdens manoeuvres op zee. Toen de foto gemaakt werd, bevond ik mij aan boord van de Van der Zaan. Het was mijn "maiden voyage" en ik heb er prachtige herinneringen aan.

 Oefening Rolling Deep in 1994. Mijn eerste amfibische oefening als arts bij het Korps Mariniers. Ook dit was weer een geweldige ervaring en zeer avontuurlijk. Met de Mariniers inschepen op Britse amfibische landingsschepen en dan zowel met helikopters als met landingsvaartuigen landingen uitvoeren op de kust.

 Daarbij ook mijn Basis Medische Eenheid amfibisch aan land gezet.

Aan de rand van een dorpje met een onuitspreekbare naam in Wales.

 In de herfst van 1994 mee met de mariniers op bergtraining in Schotland. Zwaar, nat en koud, maar geweldig als je van de bergen houdt. Meerdaagse marsen door de bergen, bergtoppen beklimmen, hagelbuien en horizontale regens trotseren, ’s avonds je "pub-tentje" opzetten, even "cookeren" en dan "inleggen" in je "tampatje" hopende dat je 's ochtends weer een beetje drogere kleren kon aantrekken. Vóórdat het licht wordt weer op, snel ontbijten, tentje afbreken en weer in de benen. En dan weer de berg op, met je rugzak van 30 kilo op je rug. Mooi man!

 Tijdens de oefening Dynamic Mix in 1996 met een volledig "Field Dressing Station" (dat is een soort klein mobiel veldhospitaaltje, dat je amfibisch aan land kunt zetten) vanaf Spaanse landingsschepen geland op Sardinië. Het was een groot experiment of het mogelijk zou blijken om met een team van bijna 30 mannen en vrouwen van de Geneeskundige Dienst van de Marine amfibisch te landen en dan binnen enkele uren een chirurgische capaciteit gereed te hebben.

Het bleek een groot succes en we hebben toen goed mee kunnen draaien in een grote oefening en een goede indruk achtergelaten op onze NATO partners. Sardinië was overigens prachtig en op een rustig moment ben ik even op "verkenning" gegaan en deze hoge "Tjot" (heuvel) opgelopen om van het uitzicht te genieten. Op de achtergrond is op de foto de baai waar we landden en in de verte ons FDS te zien. 

 Een moment van reflectie in de spreekkamer van Doc Boreel. Ik was toen Commandant van de Geneeskundige Compagnie, als onderdeel van het Logistiek Bataljon van de Groep Operationele Eenheden Mariniers. We waren gelegerd in de van Braam-Houckgeest-Kazerne in Doorn.

Naast gewone patiëntenzorg gaf ik toen leiding aan een compagnie van 60 personen, onder andere  verpleegkundigen, 4-6 artsen en nog een groepje mariniers. Ik heb daar toen spannende dingen mogen meemaken, onder andere  Operatie Amber Star, waarbij ik als arts betrokken werd bij een geheime missie om Bosnische oorlogsmisdadigers te arresteren en over te dragen aan het Joegoslavië tribunaal.

 Als arts bij de marine kan je ook worden opgeleid tot "SAR-Arts". SAR (Search and Rescue) wordt door de marine uitgevoerd met helicopters (toentertijd de Lynx), waarbij men als taak heeft om drenkelingen uit zee te redden en/of gewonde of zieke mensen van schepen te kunnen evacueren naar ziekenhuizen op de wal. Ook ik heb het genoegen gehad deze taak uit te mogen voeren.

 Een aantal malen heb ik samen met de helicopterbemanning mensen uit zee kunnen redden en een aantal maal gewonden vanaf schepen opgepikt. Dat kan zeer spectaculair zijn, want vanuit de heli wordt je dan als arts met een lier naar beneden gehesen om aan boord van een schip te komen ter beoordeling en behandeling van een patiënt.

De patiënt wordt dan vervolgens met een brancard omhoog de heli ingetakeld. Vervolgens begeleid je dan als arts de patiënt naar een ziekenhuis op de wal. Meestal gebeuren dit soort acties tijdens de minst gunstige omstandigheden, zware stormen, hoge golven, duisternis.

Als je dan aan zo’n dun kabeltje hangt en je ziet onder je een op de golven stampend schip, dan gaat er wel een scheut adrenaline door je heen! Een keer werden we op pad gestuurd om tijdens een voorjaarsstorm te zoeken naar een drenkeling, die vanaf een zeilboot overboord was geslagen.

In een wit schuimende kolkende zee is het dan zoeken naar een speld in een hooiberg, maar wonder boven wonder, zo’n 2 uur nadat de drenkeling overboord was geslagen, werd de drenkeling gezien en kon deze aan boord worden getakeld.

Ik was voorbereid om een ernstig onderkoelde patiënt te behandelen, iets wat in de spaarzame en lawaaige ruimte van een Lynx helicopter geen makkelijke opgaaf is. Toen de drenkeling de heli inkwam, bleek deze echter in een goede staat.

Het was een jonge dame, die erg verontwaardigd was, dat het zo lang had moeten duren! Ze moest eens weten wat een geluk ze heeft gehad, dat we haar vonden!

Volgens haar verhaal was ze van plan geweest naar een booreiland te zwemmen, een paar kilometer verderop en daar dan op te klimmen en dan met haar mobiele telefoon alarm te maken.

 Beetje naïef natuurlijk, want als ze er al in was geslaagd het boorplatform te bereiken, hetgeen op zichzelf al een onmogelijkheid leek, dan zou ze eerder door de hoge golfslag tegen de pijlers te pletter zijn geslagen, dan dat ze daar op had kunnen klimmen!

Gewoon een kiekje van de mooie blauwe zee, met recht de Cote d’azur genoemd.

Destined Glory (2002) was een grote Maritieme en Amfibische NATO oefening in de Middelandse Zee, waaraan zo’n 50 marineschepen en een aantal geembarkeerde mariniersbataljons, afkomstig van diverse NATO landen aan deelnamen.

Op bijgaande foto poserend samen met de Adjudant Gerrie Hinrichs, die voor deze oefening mijn zeer goede en trouwe rechterhand was. Op de achtergrond een landingsvaartuig, waarmee we even later terug zouden varen naar de Rotterdam. 

 Als onderdeel daarvan zou ook een medische oefening worden gedraaid, waarbij "oefengewonden" vanaf de kust zouden moeten wordenn afgevoerd naar de Hr. Ms. Rotterdam, die immers ook een volledig geoutilleerd hospitaal aan boord heeft.

Ook de "Overste" houdt zijn voeten niet droog!

Ik was als arts belast om de medische oefening te organiseren en coordineren. Dat was een leuke taak, want behalve het meevaren aan boord van de Rotterdam moest ik ook vaak de wal op (o.a. in Italie en Frankrijk) om aldaar zaken voor te bereiden.

Foto: aan boord van een LCVP (Landing Craft Vehicle & Personnel).

Hier een groepsfoto op de brugvleugel van de Rotterdam met de groep marineartsen, die voor deze oefening waren ingezet. Op de achtergrond de Franse kust nabij Toulon.

Met een collega en goede vriend, Joost Mertens, op de brug van de Rotterdam.

Oefening "Rolling Deep" in 2002 in Wales. We waren hier met een Nederlands chirurgisch team, die zouden worden geïntegreerd met een Britse medische eenheid. Aanvankelijk dacht het chirurgisch team te worden ingezet aan boord van een Brits marineschip, maar dat viel vet tegen.

De oefening bleek merendeels op het land plaats te vinden, hetgeen voor het team betekende dat ze niet konden genieten van het comfort van een marineschip, doch in plaats daarvan zich moesten aanpassen aan tactische veldomstandigheden, met alle ongemakken van dien! Het was ook weer van dat typische weer in Wales!

Terwijl overal elders in Groot Brittannië de mussen dood van het dak vielen van de hitte, kregen we in Wales te maken met horizontale slagregens, hagel, storm en modder, vooral veel modder. Boreel vond het allemaal wel mooi, maar onder de teamleden werd door enkelen behoorlijk gemopperd!

In 2005 naar een Maritiem medische conferentie, die ik jaarlijks moest organiseren vanuit mijn functie op het Maritieme NATO Hoofdkwartier in Northwood, nabij Londen.

Dit keer werd de conferentie georganiseerd in de oude Spaanse havenstad Cadiz en waren we te gast bij de Spaanse Marine. Voor de gelegenheid het gezin maar eens meegenomen. De foto is genomen aan boord van een Spaans Marineschip.

 Met een multinationaal teampje van 5 marinemannen, namen we in 2008 deel aan de Nijmeegse Vierdaagse. Wat een geweldig festijn en een prachtige ervaring om als militaire deelnemer mee te marsen.

Op de foto wordt de beroemde pontonbrug bij Grave overgestoken.

 [ Terug ]

• Vorige